Recenzja ukazała się w 3. numerze FIKI.
„Karusia mieszkała z mamą i tatą w domu nad morzem” – tak zaczyna się każda z części Piaskowego Wilka: Piaskowy Wilk, Piaskowy Wilk i ćwiczenia z myślenia, Piaskowy Wilk i prawdziwe wymysły. A potem… potem jest już inaczej, choć zawsze w tym samym duchu i tak samo pięknie.
Karusia jest małą dziewczynką, która większość czasu spędza sama. Jej mama pracuje w mieście i wraca wieczorami, a tata, choć jest w domu, najczęściej nie ma czasu lub ochoty na zabawę. Za to jest ktoś, kto zawsze dla Karusi czas znajdzie – Piaskowy Wilk. Jest złocisty, uwielbia morskie kąpiele, żywi się blaskiem słońca i księżyca, a błyskawice chrupie ze smakiem. Mówi ludzkim głosem i rozumie nawet język wymyślony przez Karusię. Jest pozaczasowy – był już na Ziemi, gdy nie było jeszcze gwiazd. Zmieniał postaci i był nawet kamieniem w swoim długim, kilkumilionowym życiu. A teraz zamieszkał w grocie na plaży w pobliżu domu dziewczynki i pojawia się zawsze, gdy tylko Karusia ma jakiś problem, zmartwienie, czy wątpliwość.
Wilk w zawoalowany, często poetycki sposób objaśnia świat i prawidła nim rządzące. Odpowiada na najtrudniejsze pytania o czas, o prawdę, uczucia czy śmierć. Karusia, jak wiele dzieci w jej wieku, nie potrafi radzić sobie z emocjami. Bywa porywcza i krnąbrna, potrafi działać pochopnie, złościć się na rodziców, nie rozumiejąc motywów ich działań. Potrafi nawet uciec z domu… Wilk jest tym, który studzi jej ognisty temperament. Na każde pytanie znajduje odpowiedź, a przede wszystkim daje to, czego dziecku potrzeba najbardziej: czas, uwagę, cierpliwość i gotowość niesienia pomocy.
Rodzice oczywiście nie wierzą w istnienie Piaskowego Wilka. Oni go nigdy nie widzieli. A Wilk może się tylko śmiać z tej ich ignorancji. Bo „Jeśli coś jest ważne, to musi być naprawdę!” – jak sam mówi, stawiając tym stwierdzeniem znak równości pomiędzy rzeczywistością i fantazją. Zupełnie tak jak robią to dzieci.
Takie są właśnie te trzy niepozorne książki: balansują na granicy realności i surrealizmu, pomiędzy nudnawą codziennością i bajkowym światem, gdzie nie ma granic ani w czasie, ani w przestrzeni, na styku rozmów o błahostkach i całkiem skomplikowanych wywodów filozoficznych. Opowieści Wilka pokazują świat z zupełnie innej perspektywy. Nadają mu emblemat cudowności i niezwykłości. Wszak to jak widzimy rzeczywistość, zależy tylko i wyłącznie od tego, co mamy w głowie. A ja wierzę, że dzięki lekturom autorstwa Åsy Lind można sobie w niej całkiem dobrze poukładać…
Agata Hołubowska
Åsa Lind
Piaskowy Wilk
Piaskowy Wilk i ćwiczenia z myślenia
Piaskowy Wilk i prawdziwe wymysły
Ilustracje: Kristina Digman
Przekład: Agnieszka Stróżyk
Wydawnictwo Zakamarki, 2010
