„Trzej muszkieterowie”, czyli „zrób to za nas wszystkich”
Recenzja: Martyna Friedla
Przedstawienie „Trzej muszkieterowie” na opolskiej scenie walczyło ze wszystkimi kontekstami i kalkami, jakie zgromadziły się przez lata wokół lektury, i wygrało tę bitwę. Zarówno tekst Marty Guśniowskiej, jak i jego interpretacja sceniczna w reżyserii Pawła Aignera zaskoczyły wszystkich widzów, którzy na spektaklu bawią się świetnie, a teatr – ze względu na ogromne zainteresowanie – musi organizować dodatkowe wystawienia poza ustalonym repertuarem.
Opolski Teatr Lalki i Aktora lutowe premiery zorganizował pod znakiem Guśniowskiej, która jest autorką scenariusza zarówno „Smacznego, proszę Wilka”, jak i „Trzech muszkieterów”. Popisując się dramatopisarskim kunsztem, autorka drwi z trzydziestoletnich mężczyzn żyjących na garnuszku rodziców i proponuje całkowicie nowe spojrzenie na d’Artagnana (kapitalny Krzysztof Jarota). Proza Dumasa jej jednak nie wystarcza, wobec czego możemy w spektaklu w zabawnych kontekstach usłyszeć znane cytaty z Szekspira i Wyspiańskiego.
Reżyser Paweł Aigner zdecydował się ubarwić tekst w przedstawieniu za pomocą odniesień do opolskiego środowiska. Dzięki temu stali widzowie odnajdują kolejne powody do śmiechu. Niemniej, dzięki farsowemu charakterowi całej realizacji, spektakl spodoba się prawie każdemu.
Ci, którzy pamiętają bohaterów Aleksandra Dumasa, rozpoznają w d’Artagnanie jego dobre cechy, takie jak umiejętność wybrnięcia z kłopotliwych sytuacji (choć przecież, wychowany na prowincji, przez nieznajomość konwenansów zawsze sam w nie wpada), pragnienie pomagania potrzebującym (choć tak wiele zawdzięcza nie tylko rozumowi, ale i szczęściu). Opolskiego bohatera, oprócz wieku, odróżnia jednak od literackiego pierwowzoru szczególna niezdarność w nawiązywaniu kontaktów z kobietami…
Muszkieterowie z kolei to dziadkowie, skupieni na własnych dolegliwościach i pełnym kieliszku albo czterech. Na zawołanie pełnego energii d’Artagnana: „Jeden za wszystkich…!” odpowiadają chrapliwie: „Tak, idź za nas wszystkich!”, tworząc parodię jednego z najbardziej znanych tekstów kultury, oderwanego nawet nieraz od swojego źródła. Komizm sytuacyjny w spektaklu w dużej mierze opiera się na przydziale kilku ról dla jednego aktora. I tak oto Anna Jarota odgrywa role Królowej, Milady i Matki, Karolina Gorzowska gra Konstancję i w przewrotnej scenie także Milady. Krzysztof Jarota w tych samych scenach jest i d’Artagnanem, i Szczurem (wiernym i niezwykle pomocnym przyjacielem). Tomasz Szczygielski, który od pierwszych scen rozkochuje w sobie publiczność, bawi do łez jako Kardynał, pojawia się jako podejrzany typ – Dealer, ale poznajemy go też w roli Ojca trzydziestokilkulatka.
Największą furorę jednak, doprowadzając publiczność do rechotu, robi La Fą-fą w wykonaniu Łukasza Bugowskiego, prowadzący rozmowę z Królem… również granym przez Bugowskiego. A to nie wszystko, gdyż aktor pojawia się jeszcze na scenie jako Książę Buckingham.
Scenografia, którą zaprojektował Pavel Hubička, nawiązuje do zaniedbanych, zagraconych sal muzeum Luwru, w którym domagają się uwagi zapomniane już eksponaty. Taką bowiem metaforę, nie bez racji, realizatorzy proponują dla znanych nam bohaterów Dumasa. Widowiskowe konstrukcje scenograficzne, dynamiczna akcja i wspaniałe układy choreograficzne podczas scen pojedynków, oryginalne stroje, pomysłowość reżysera oparta na błyskotliwym tekście Marty Guśniowskiej, a także niewątpliwe poczucie humoru aktorów i ich profesjonalny warsztat tworzą razem sceniczny hit, na którym prawdopodobnie bardziej nawet – znając odniesienia i rozumiejąc aluzje – ubawią się rodzice niż ich dzieci.
Opolski Teatr Lalki i Aktora im. A. Smolki
Autor: Marta Guśniowska na podstawie powieści Aleksandra Dumasa
Reżyseria: Paweł Aigner
Scenografia: Pavel Hubička
Muzyka: Piotr Klimek
Ruch sceniczny w scenach pojedynków szermierczych: Rafał Domagała
Premiera: 13.02.2016
Wiek: 8+
Czas trwania: 75 minut
