Historia Dorotki i jej psa Toto, których huragan porwał do krainy Oz, od lat rozbudza wyobraźnię najmłodszych. Bielska adaptacja powieści Lymana F. Bauma nie wnosi istotnych zmian w warstwie fabularnej, ale widowisko zrealizowane z prawdziwym rozmachem oczarowuje widzów.
Na pierwszą rocznicę funkcjonowania stołecznego Teatru Małego Widza jego założycielka, Agnieszka Czekierda, przygotowała spektakl „… i bach prosto w piach”. Komu podobały się „Rozplatanie tęczy” oraz „Julka i kulka” – wcześniejsze realizacje tej reżyserki, tego na pewno zachwyci również najnowsze przedstawienie. Wydaje się, że Czekierda wypracowała rozpoznawalny styl: jej spektakle są barwne, pogodne, optymistyczne. Wynika to z jej przekonania, że wizyta w teatrze powinna być dla małego widza okazją do zabawy, ma powodować radość i wywoływać uśmiech.
Dzieci uwielbiają zabawę. Najchętniej szaleją wówczas, gdy rodzice marzą o szybkim uśpieniu pociech. „Śpij” jest inspirowane taką właśnie sytuacją – w niewielkim jasnym namiocie igloo nie ma mowy o spaniu. Postaci co prawda próbują zasnąć, ale nie pozwalają im na to psoty: najpierw aktorzy zabierają sobie nawzajem za krótką kołdrę, potem zawijają w pościel naśladując np. pełzającą dżdżownicę.
Kolory inspirują artystów tworzących dla najnajmłodszych i nic dziwnego – w końcu barwy należą do jednych z pierwszych cech, jakie dostrzegają dzieci. W białej przestrzeni doskonale widać czerwone i żółte miękkie piłeczki, fioletowe pióra i zieloną wstążkę, powiewającą w powietrzu.
Jewgenij Ibragimow na deskach Teatru Guliwer odkrywa przed małymi i dużymi widzami tajniki dawnej rosyjskiej kultury. Spośród wielu wersji baśni „O rybaku i złotej rybce“ reżyser wybrał tekst swojego rodaka – Aleksandra Puszkina. Abyśmy poczuli wschodni powiew, wprowadził tradycyjne stroje, tańce oraz pieśni (wykonywane na żywo). Scenografia nawiązuje do rosyjskiej architektury. Historia rybaka i jego chciwej żony zostaje więc osadzona w konkretnych realiach geograficzno-historycznych.
Mali torunianie są rozpieszczani proponowanymi im przez Baj Pomorski spektaklami – ostatnio widziałam tam „Najmniejszy bal świata” (na podstawie tekstu Maliny Prześlugi), w którym tradycyjny teatr fantastycznie współgra z efektami dotychczas zarezerwowanymi dla filmu i telewizji. „Przytulaki” są pierwszą propozycją teatru kierowaną do maluchów (choć w moim odczuciu nie tych najnajmłodszych).
Świat nie istniałby bez kolorów, a kolory bez… malarzy. Początkowo białą i pustą przestrzeń zamalowują farbami dwie postaci: kobieca i męska. Pojawiają się żółte słońce i księżyc, a wraz z nimi dzień i noc. Z niebieskiego nieba pada deszcz, tworzy się kałuża, ta przemienia się w morze, w którym żyją rybki.
Artystki zabierają widzów w podróż po fascynującym świecie utkanym z muzyki Erika Satie. Dwie postaci w białych kostiumach pełnią rolę przewodników podczas intrygującej wędrówki wśród nut, rytmów i melodii. Głównym rekwizytem i tłem dla ich działań jest rozebrane pianino – aktorki na jego obnażonych strunach grają fragmenty utworów francuskiego kompozytora.
To najbardziej nietypowy spektakl dla maluchów, jaki ostatnio zobaczyłam. Jego klimat pasuje do ogólnego nastroju propozycji bydgoskiego teatru – jest niepokojący, nieco mroczny, ale to przedstawienie intrygujące i niewątpliwie warte obejrzenia. Łysak, czerpiąc inspirację z perskiej historii o kropli wody, która przemieniła się w perłę, wprowadził elementy kojarzące się z orientem. Na scenie pojawiają się np. wielkie wachlarze i płatki kwiatów, a jedna z postaci porusza się nawet w sposób charakterystyczny dla tancerek kathakali.
„Lulajka”, reż. Beata Bąblińska i Monika Kabacińska, Teatr Atofri, Poznań, 1–5 lat,
Nie wiem, ilu rodziców śpiewa dziś dzieciom kołysanki. Mam nadzieję, że wielu – o tym, jak kojąco wpływają one na maluchy, przypomina ostatni spektakl poznańskiej grupy.
„Grajkółko”, reż. Beata Bąblińska i Monika Kabacińska, Teatr Atofri, Poznań, 1–5 lat
Każdy z żywiołów wydaje dźwięki, które składają się na muzykę wszechświata. Aktorki przy pomocy oryginalnych rymowanek (autorstwa Maliny Prześlugi – znanej czytelnikom FIKI choćby z drukowanych w piśmie bajek) opowiadają o odgłosach wydawanych przez wodę, ogień, ziemię, drewno oraz metal. Widzowie mogą sprawdzić, jak drewniane krążki stukają jeden o drugi, kamyki trzaskają, metal brzęczy…
Rozmawia: Justyna Czarnota Foto: Tomasz Kmiecik, zdjęcia ze spektaklu „Podłogowo”, (materiały teatru) Rozmowa z Janką Jankiewicz-Maśląkowską i Tomaszem Maśląkowskim – twórcami spektaklu „Podłogowo”. Zanim jako LALE.Teatr przygotowaliście spektakl „Podłogowo”, na Facebooku pojawiła się inicjatywa LALE.Li.Lo.Lu.Ly. Co to takiego i czemu służy? Janka: Niedawno skończyłam Wydział Lalkarski we wrocławskiej PWST. Na studiach oglądałam bardzo dużo spektakli, […]
„Pacan – historia o miłości” to wzruszająca opowieść o zwierzętach, które straciły dom. Głównym bohaterem jest kundel, który kiedyś miał na imię Fryderyk, ale ze względu na jego neurotyczny charakter wszyscy nazywają go po prostu… Pacan.
Przegląd Teatrów Małych Form Kontrapunkt to jeden z najstarszych festiwali teatralnych w Polsce. Pokazuje działalność teatrów polskich oraz zagranicznych. W tym roku odbył się już po raz 47. W zeszłym roku organizatorzy otworzyli nowy rozdział w historii tego przedsięwzięcia powołali Mały Kontrapunkt mini festiwal dla najmłodszych, pokazujący przede wszystkim teatr skandynawski.
8 września 2012 roku był szczęśliwym dniem dla małych mieszkańców Warszawy. Orkiestra Sinfonia Varsovia, Lamala sklep z artykułami dziecięcymi oraz Tashka wydająca czasopismo o kulturze dziecięcej Ёika zorganizowały Pierwszy Festiwal Sztuk dla Dzieci Sztuki i Sztuczki, którego istotą, wbrew nazwie, nie była prezentacja dokonań artystów w określonej dziedzinie, ale próba sił i umiejętności w różnych twórczych czynnościach, jakiej dobrowolnie mogły się poddać dzieci w wieku już od 1 roku. Oprócz warsztatów, bo o nich mowa, na Festiwal złożyły się także wystawy, spotkania, instalacja i spektakle teatralne.
Rozmowa z Janką Jankiewicz-Maśląkowską i Tomaszem Maśląkowskim – twórcami spektaklu „Podłogowo”.
