Wysublimowany obraz śmierci
Przedstawienia trudnego, bolesnego tematu podjął się warszawski Teatr Baj, wkładając historię Gęsi w ramy mrocznej, bardzo emocjonalnej opowieści.
Na scenie spowitej całkowitą ciemnością spotykają się Gęś i Śmierć – lalki zbudowane z dbałością o szczegóły, poruszające się z niezwykłą precyzją, same w sobie będące już satysfakcjonującym narzędziem komunikacji z widzem. Tym, co w warszawskim przedstawieniu zachwyca, jest z pewnością jego niepowtarzalna atmosfera. Scena, w której ironiczna postać Śmierci bez empatii uświadamia dobroduszną Gęś, że będzie musiała opuścić ukochany staw, jest na wskroś przejmująca. Tym bardziej, że całą historię spaja rola narratora – siedzącego przy starym biurku bajarza, który z perspektywy obserwatora przybliża widzom didaskalia dramatu. Okrytą mrokiem scenografię co jakiś czas rozjaśnia ruchoma instalacja, będąca nośnikiem informacji o aurze panującej w tej opowieści – na scenie pojawiają się kępy trawy, zaczyna wiać wiatr czy padać deszcz.
Historii o umierającej Gęsi wysłuchuje się z uważnie nadstawionymi uszami – dialogi Gęsi i Śmierci dotykają najważniejszej kwestii – zrozumienia, dlaczego odchodzimy i że czeka to każdego bez wyjątku. Wielką siłą tego przedstawienia jest słowo – treściowo spektakl jest bardzo dobitny, autorzy używają dosadnego języka, którego głównym celem jest przekaz informacji, a nie jego estetyzacja. Nie ma tu miejsca na lekki humor, swobodę przekazu, błahe, żartobliwe wtręty – to temat bardzo poważny, ale złagodzony piękną formą, którą podziwiamy z zapartym tchem. Zarówno rozwiązania sceniczne zaproponowane przez autorów spektaklu, jak i sam temat oraz jego realizacja zostały przyjęte przez widzów i jury festiwalu niezwykle pozytywnie – „Gęś, Śmierć i Tulipan” zdobyło Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Lalek „Katowice Dzieciom”.
Recenzja: Karolina Obszyńska
